Column Micha Meinderts Onder dak

Onder dak

Mijn agent was mijn agent niet meer, maar gelukkig had ze een collega-agent, Willem Bisseling, die mijn verhaal ook interessant vond.

Vlak na nog een schrijfvakantie in Frankrijk arriveerde ik op een hete junidag zwetend bij zijn kantoor op de Herengracht. We bespraken allerlei dingen, die ik niet goed meer weet omdat ik eigenlijk enorm zenuwachtig was. En enorm blij.

Het is bijna niet uit te leggen hoe geweldig het voelt als iemand die er zo veel verstand van heeft, jouw werk waardeert en er iets in ziet. Misschien wel beter dan de eerste keer dat iemand me meneer noemde.

Ik tekende een contract en Willem redigeerde (nu snap je hoe ik aan 31 versies kom). In de tussentijd werd ik ook nog even geopereerd, en nog half high van de narcose stuurde ik de nieuwste bewerking in.

Meteen kreeg ik een mooi bericht: ‘Ik vind het echt heel bijzonder, en vind dat de tijd daar is om het rond te gaan sturen naar uitgevers.’

Opnieuw wachten, maar dat hoort erbij.

Vlak na Nieuwjaar kreeg ik een nog mooier bericht: Mariska Budding van Pepper Books had interesse, of ik wilde komen praten. Opnieuw zwetend, maar nu van de koorts omdat ik ziek was, sprak ik in Willems kantoor met mijn toekomstige uitgever en redacteur.

Sybren had eindelijk een thuis gevonden.