Column Micha Meinderts Schrijven is schrappen

Schrijven is schrappen

Toen ik eenmaal snapte hoe ik mijn verhaal aan de rest van de wereld moest vertellen, wilde ik alleen nog maar schrijven. Gelukkig had ik net mijn baan verloren wegens een reorganisatie. Tijd zat.

Drie maanden later tikte ik de laatste punt in.

Ik loop al wat langer mee in het literaire wereldje, dus ik wist dat ik nog lang niet klaar was. Sterker nog, toen begon het pas.

Ik stuurde mijn manuscript naar een paar kritische proeflezers en kreeg het vol rode markeringen terug. Niet dat het bagger was, maar er schortte nog van alles aan. Ik moest even flink slikken (ook al weet je dat het beter wordt, het is toch pijnlijk om bevestigd te zien, dat je niet zo briljant bent dat de eerste versie meteen perfect is) en ging aan de slag.

Dit proces herhaalde zich een paar keer. Steeds als ik aan een nieuwe rond begon, sloeg ik het bestand op met een nieuw nummer. Daarna begon ik weer bovenaan om te zien of alles nog klopte en dan kreeg het bestand een extra cijfer achter de punt, vergelijkbaar met de versienummers van softwareprogramma’s.

Na drie herschrijfrondes (13 versies in totaal) stuurde ik het verhaal voor het eerst naar een uitgever. Nog vier rondes later had ik er een gevonden en kwam het totaal op 31.

Uiteindelijk is versie 9.6 naar de drukker gegaan.